een uur in de wind

een uur in de wind
aswolk.jpg

Ik stink natuurlijk een uur in de wind. dat komt ervan als je nu alweer 5 dagen in dezelfde kleren moet rondlopen. naturlijk wel gepoogd af en toe met de hand een en ander te wassen, maar zonder fatsoenlijke wasmiddelen ook geen groot succes.

Chronologisch.

Woensdagochtend schone kleren aan (voor het laatst tot nu toe) en naar een werkafspraak. Daarna opschieten om op tijd de smart in Bergen op Zoom te krijgen waar Alice asperges had gekocht die ik moest meenemen naar Madeira. rennen om om tijd de trein te hebben naar Eindhoven. Daar aangekomen de bus in naar de luchthaven. Zonder incidenten aangekomen in Stansted, locale tijd half acht. De aswolk werd nog doodgezwegen, maar hij moet natuurlijk al heel dichtbij geweest zijn als ze in die zelfde nacht het luchtruim boven Schotland al hebben gesloten.

Nacht van woensdag op donderdag vooral wachten en op een campingmatrasje wat slapen. Donderdagmorgen om half vijf opgestaan, geschoren, tanden gepoetst en toch maar even kp onder de lauwe kraan om haar te wassen, je wordt zo smerig van reizen…. Dan door de security naar de vertrekhal. Om mijn gemak een rondje gedaan, alle tijd, en dan toch maar eens kijken of miojn vlucht al op de borden staat. Ja hoor hij stond erop, maar in plaats van ‘please wait’ stond er contact airline. foute boel. Er is 1 telefoon waarmee dat kan. En dan krijg je de mededeling dat de vlucht is geanulleerd. Met een veiligheidsmevrouw de vertrekhal utigeloodsd naar de grote hal met de chick-in desks. aangesloten in de rij. Anderhalf uur. Niet voor het laatst deze niet-reis.

Als optie wordt aangeboden omboeken naar de middagvlucht vanuit Bristol. Wat had ik voor keus? Dus rap naar het kantoor van National Express om een bus te vinden. Die was er niet om op tijd in Bristol te zijn. Enige optie: auto huren. Eerste honderd pond wijd natuurlijk. Na uren in de file rond Londen wel meeer dan op tijd inb Bristol aangekomen. Het is half twaalf donderdag. Auto ingeleverd, naar de vertrekhal om daar te horen dat de vlucht waar ik op ben overgeboekt is geanulleerd. Nummer twee. Geen nood, zegt de dame (oja, natuurlijk ook hier een uur in de rij), je kunt zaterdag. Zucht. Maar gaat die dan wel?……… Ja hoor, zegt ze geruststellend, het zal morgen allemaal al wel weer op gang komen.

Dan naar een informatiebalie. Een oude baas weet me te zeggen dat de pub op het reclamebord niet zo ver weg is, en hij weet ook precies hoe ik er (simpel) naar toe kan lopen als ik wil. Nou ben ik niet van plan om in dit land een taki te nemen, van dat geld kun je meteen twee dagen leven. Dus de pub gebeld, ze hadden kamers, dus dan maar lopen. Het was redelijk aardig, de kamer redelijk, maar natuurlijk geen WiFi dus geen communicatie. Ik had voor die ene geplande nacht onderweg natuurlijk ook geen telefoonlader meegenomen, op Madeira hebben we er wel vijf. Maar nu moet ik dat bezuren. Gelukkig kan ik een lader lenen voor de twee nachten die ik er moet verblijven. Het eten is niet duur en niet geweldig. De wijn is niet zo duur en niet zo slecht. Dus dat kon ermee door. Intussen worden we door de dames en heren van Eurocontrol per halve dag aan hetlijntje gehouden. Vrijdagavond weet ik in mijn hart dat ik niet meer naar Madeira kom. Hoewel ze vol blijven houden dat vanaf 7 uur zaterdagmorgen alles weer gaat vliegen. O nee, toch niet, 13.00 uur. Ja hoor, die kennen we intussen. Dus zaterdagmorgen meteen naar de luchthaven gelopen met mijn 10 kilo koffertje, nog altijd de asperges met me meeslepend, om daar de al verwachte mededeling te vinden dat voor die dag tot 7 uur alles is geanulleerd. Dus de bus naar Bristol Bus Station genomen. 6 pond. nou ja, dat gaat nog. Dan een ticket gekocht naar Londen en dan door naar Ramsgate. Alleen via telefoon met Noud erachter gekomen – toen ik al in de bus zat – dat de veerdienst vanuit Ramsgate naar Oostende geen voetpassagiers accepteert. Wat een drama. Ik kan niets doen tot ik in Londen ben. In de bus is het niet geweldig toeven. Je zit met je knieen tegen de stoel voor je aan, want meer ruimte is er niet. en aan die stoel zit een bagagenet, precies waar je knieen tegenaan komen. Op den duur wordt dat pijnlijk. Toch willen ze er 35 pond voor hebben. De enorme neger naast me is er nog slechter aan toe, hij kan eenvoudig zijn benen niet tussen zijn stoel en die ervoor persen. die man moet wel gebroken zijn als we na twee en een half uur in Londen aankomen.

Londen, zaterdagmiddag. Aangekomen op het Victoria Bus Station aangesloten in de rij van vierhonderd meter voor de tickets-verkoop. Ik moet zeggen, de mensen doen erg hun best want de rij beweegt gestaag. Anders zouden we met zijn tig-duizenden nog moedelozer worden. Als ik eindelijk bij een vrij loket ben, wordt me te verstaan gegeven dat het geen zin heeft om naar Dover te gaan, daar kunnen ze de toestroom niet verwerken. Enige optie en bus op maandag naar Breda. En dan moet je snel beslissen want achter je staan anderen die ook die plek wel willen. Dus maar meteen beslist, wetende dat ik dan weer twee nachten ergens moet blijven, natuurlijk weer tegen de hoofdprijs. Het wordt langzaam wel duidelijk dat de bus-, trein- en veerdienst-maatsschappijen er hun slaatje uit slaan, en de hotels ook.

Enfin, de busreis is niet duurder dan normaal, 40 pond, ook nog geholpen doordat ik inmiddels een ‘senior’ ben. Dat belet me niet om in een hotel te worden ondergebracht dat wel erg veel op een jeugdherberg lijkt. Op het busstation is een hotelreserverings-kantoor, en ik zie het niet zitten om met mijn koffertje op goed geluk de stad in te gaan. Dus daar heen en gevraagd of er nog iets betaalbaars te krijgen is voor twee nahcen. Ja zei de dame, 50 pond. Plus 3 pond reserveringskosten en uiteindelijk nog eens drie voor een plattegrond, want ik moet er ook nog zien te komen. Gelukkig wel op loopafstand, dat scheelt weer een taxi = twee dagen leven. In het hotel ingechecked, de kamer was erg, dat wel, en heel ongezellig. Geen eigen douche of toilet, maar ik had ook in het busstation kunnen blijven en bij die overbevolking geen optie.

Zaterdagavond 20.00 uur heb ik de in een supermarkt gekochte fles wijn opengedraaid, na het eerste glas eerst de gang op om te douchen, er is nu immers geen mens, daarna de internetverbinding geregeld door eerst een adpterstekker te lenen (borg 10 pond) en dan een dag internet te kopen via een British Telecom hotspot, en daarom kan ik nu, zondagmorgen, deze post schrijven. Het weer is hier beter dan op Madeira, dat is dan nog iets, want het wil maar niet goed worden daar. Ik ga zodadelijk maaar de stad in naar bijvoorbeeld een museum, die zijn hier gratis en ik ga niets meer uitgeven in dit veel te dure land. Morgen dan voor dag en dauw op naar het busstation en dan hopen dat ik na een halve dag in Nederland aankom.

Share

Door Peter Groen

Peter is geboren in Amsterdam in 1949. Hij heeft een achtergrond in PR en copywriting. Nu, als part time inwoner van het eiland Madeira sinds meer dan tien jaar, schrijft hij over het eiland, de cultuur, de overweldigende natuur, het eten en drinken van Madeira, en over alles wat te maken heeft met reizen naar en op dit prachtige eiland.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

 

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.