portemonnee kwijt: van dieven en lieve mensen

van dieven en lieve mensen

De vorige blogpost eindigde met een bijna tussen neus en lippen door gemelde ongezellige gebeurtenis. Noud’s portemonnee kwijt , verloren dan wel gestolen. En met de belofte op een vervolg.

Portemonnee kwijt: bankpassen blokkeren

Zaterdagavond nog heeft Noud snel alle bankpassen die in de verloren – of gestolen, wie zal het zeggen? – portemonnee zaten geblokkeerd. De enige pas waar dat online niet mee kon was die van onze Portugese rekening bij de Novo Banco. Want om internettoegang tot je rekening te krijgen heb je een matrixkaartje nodig. En jullie mogen één keer raden waar die is. …

Dus zondag toch nog maar eens Googlen naar de blokkeermogelijkheden voor de pas van de Novo Banco, en Noud vond een noodnummer. Dat gebeld, en met zijn Portugees fiscaal nummer konden ze de pas achterhalen en blokkeren. Mijn pas voor die rekening zat in mijn eigen portemonnee en die konden we dus gebruiken. Nu de andere pas geblokkeerd is kan Noud wat geld overmaken via de app in zijn telefoon, vanaf de Nederlandse rekening. Ook zonder passen werkt dat, zij het voor beperkte bedragen.

Vervolgens bel ik de politie. Eigenlijk om te vragen of ze op zondag open zijn in Calheta, voor een aangifte. Ik spreek met de uiterst vriendelijke en begripvolle Paulo Fernandes, die me zegt nu bij daglicht en na het wegzakken van de eerste ongerustheid eerst nog maar eens heel goed in huis te zoeken. Niet omdat we dat gisteravond niet gedaan zouden hebben, maar omdat het gewoon wel vaker voorkomt dat bij een tweede zoektocht een verloren object boven water komt. Omdat we maandag eerst naar de bank moeten voor een nieuwe pas zegt hij ook dat we dan net zo goed maandag kunnen komen, hij is er dan zelf ook. Zo kunnen we volstaan met één keer rijden. We kijken door de rest van de dag af en toe nog eens op rare plekken, zoals in de koelkast en de vriezer, en in de plantenbak onder de pergola, waar de auto vlak naast staat. Alles uiteraard zonder resultaat.

Novo Banco. Tenminste één bankpas niet kwijt!

Maandag komt met de wetenschap dat dit een ongezellige dag gaat worden, met eindeloze sessies bij de bank en bij de politie. Bij de bank worden we meteen door een vriendelijke man te woord gestaan, maar ja, het papierloze kantoor is met de Portugese bureaucratie natuurlijk nog heel ver weg, en wij zijn een klein uurtje verder als alles geregeld is. Nieuwe pas aangevraagd, nieuwe matrixkaart, nu ook een tweede, omdat we zonder zo’n kaartje geen toegang hebben tot de internetfuncties van de rekening. Als dat allemaal klaar is is het half twaalf, en we hopen dat we nog net voor het lunchuur, dat hier meestal om één uur begint, onze aangifte bij de politie rond kunnen breien

bekende van de politie

Kennen jullie het begrip? Als wij het politiebureau binnenkomen zit er een man achter een bureau, die meteen vraagt: “senhor Peter”? In mijn hooft komt een tekstballonnetje met daarin geschreven ‘P. is een bekende van de politie’. Maar veel tijd om daar bij stil te staan hebben we niet, een langdurig proces begint met het op papier zetten van de gebeurtenissen zaterdagavond en met het beschrijven van de inhoud van de gestolen portemonnee. Of verloren. wie zal het zeggen. Gelukkig had Noud al een lijstje met alle passen gemaakt, zodat vriendelijke Paulo Fernandes – hij is het zelf – dat zonder veel problemen kon overnemen. Maar omdat hij de publieksbalie, als we het aftandse hok met bureau en drie ongemakkelijke stoelen zo mogen noemen, alleen bemant wordt er natuurlijk vaak onderbroken door telefoontjes en bezoekers. Het loopt tegen half twee als alles zo’n beetje op papier staat. Dan vraagt Paulo: “jij bent hier vaker geweest.”. “Zie je wel”, denk ik, “P. is een bekende van de politie”. Dan gaat hij verder. Hij zegt “Voor als je je portemonnee kwijt bent, of iets anders van waarde, er zijn twee denkbare scenario’s. Het eerste is dat je de portemonnee zelf nog terug vindt. Misschien onwaarschijnlijk, maar niet onmogelijk. Het tweede is, dat iemand anders hem vindt en dat meldt bij de politie. We hebben een landelijk systeem, waarin dan meteen gekeken wordt of er een portemonnee die aan de beschrijving voldoet vermist wordt. In dat geval bellen we of we mailen, zodat je hem terug kunt krijgen. En volgens mij ken ik je daar van: je bent hier een keer geweest met een gevonden iPad”. Dat klopt inderdaad. Ik bewonder de man zijn geheugen. Maar misschien is het omdat er hier niet zo heel veel buitenlanders zijn die een dergelijke zaak in het Portugees kunnen afhandelen. Hij vertelt dat hij zelf die aangifte toen behandeld heeft. Hoewel het voorval inmiddels drie jaar geleden is weet hij het nog precies. Ik geef toe dat de man zijn gezicht mij ook bekend voorkomt, het is hier ook een kleine gemeenschap, dus je ziet dezelfde gezichten vaak terug, maar omdat dat dan in een andere context valt is het herkennen niet altijd gemakkelijk.

ID kaart kwijt: slechte service van de Nederlandse overheid

We zijn bij als we met een officieel proces-verbaal in de hand het politiebureau kunnen verlaten. Paulo zegt nog dat Noud met dit document nog mag autorijden, omdat erin staat dat hij zijn portemonnee kwijt is met daarin het rijbewijs. Maar, zegt hij, niet voor onbepaalde tijd. Na een paar weken zal een politiefunctionaris bij een eventuele aanhouding van mening zijn dat je ondertussen tijd genoeg gehad hebt om een nieuw te krijgen. En datzelfde geldt voor de ID kaart. Als wij hem zeggen dat het Nederlandse consulaat op Madeira die documenten niet mag verstrekken, verbaasd hij zich. Een slechte service van jullie overheid, meent hij. Hij heeft volkomen gelijk. We hebben natuurlijk Berendien al lang gesproken, die als voormalig baas van het Nederlandse Consulaat-Generaal in Florence precies weet wat voor procedures er zijn voor iemand die zijn portemonnee met alles erin kwijt is. , hoewel er intussen natuurlijk het één en ander is veranderd. Het consulaat kan een laissez-passer uitschrijven als je je ID kaart kwijt bent, een soort noodpaspoort, waarmee je terug naar Nederland kunt reizen. Of ze Noud bij een – onwaarschijnlijke, maar toch – routinecontrole ongemoeid zouden laten is nog maar de vraag. Autorijden op het proces-verbaal is dus op termijn ook niet echt een optie, maar ik heb mijn rijbewijs wel dus dat is niet onoverkomelijk hoewel hinderlijk. Paulo raadt ons tenslotte aan om een paar dagen te wachten alvorens naar het consulaat te gaan. Hij zegt dat het hier op Madeira best vaak gebeurt dat een portefeuille of portemonnee die gestolen of verloren is, alsnog boven water komt. Zelf denken we dat als het ergens gebeurt, dan is dat wel hier. We gaan maar eens op huis aan. Voor vandaag zijn we klaar, nu een paar dagen wachten.

naar de tandarts

We doen een paar kleine boodschapjes, en dat kunnen we, want het kleine bedrag dat Noud naar de Portugese rekening had overgemaakt is er al. Pluim voor de Novo Banco, die is razendsnel. Eénmaal thuisgekomen begint Noud met het opbergen van de boodschappen. Mij valt op dat zijn telefoon (die hij maar weer eens thuis had laten liggen) voortdurend allerlei piepjes geeft. Ik zeg hem dat hij daar wel eens naar mag kijken, nu die telefoon mogelijk meldingen over de portemonnee kan geven. Er blijkt een hele lading berichten te zijn, en een paar gemiste oproepen van een Portugees vast nummer. Ik krijg natuurlijk de telefoon in handen gedrukt en een vrouwenstem antwoordt met een onveerstaanbare lange kreet. Ik zeg: “er is een paar maal geprobeerd naar ons te bellen vanaf uw nummer”. Zij: “een momentje”… Een andere vrouwenstem: Senhor Beker? Ik zeg “nee, zijn echtgenoot” “Ah, ja”, zegt ze, “die zo goed Portugees spreekt. Ik ben de assistente van Doutor Duarte. Is Senhor Arnoldus misschien zijn portemonnee kwijt? Want die is hier”. Dokter Duarte is Noud’s tandarts in Funchal. De assistente vraagt altijd naar mij als Noud naar de tandarts moet, dus ik ga tegenwoordig even mee naar binnen om hallo te zeggen. Ze vertelt verder dat iemand de portemonnee heeft afgegeven omdat er een visitekaartje van de tandarts inzat, het enige document met een adres erop. De assistent had naar de verschillende passen gekeken, en ze herkende Noud van de foto’s op ID en rijbewijs, hoe verschrikkelijk die ook zijn. Toen is ze Noud gaan bellen, maar ja…. een mobiele telefoon hoort op de keukentafel en niet in je tas natuurlijk (NOT). Ten einde raad heeft ze toen onze vriend Tobi gebeld, omdat ze weet dat we bevriend zijn, en vervolgens een andere bekende, Dirk de Beer, van wie Noud destijds deze tandarts kreeg aanbevolen. We rijden spoorslags naar Funchal, maar niet voordat ik de politie heb gebeld meet het heuglijke nieuws. Helaas is onze vriend Paulo Fernandes al naar huis, maar ik spreek af dat we eerst controleren of alles er nog is, en dan even langskomen om definitief te kunnen melden dat het probleem is opgelost.

Bij de tandarts worden we met een grote glimlach van de assistente ontvangen! De portemonnee komt achter de balie vandaan. Alle passen zijn er nog, gelukkig, en we slaken vooral een grote zucht van verlichting bij het zien van de ID kaart en het rijbewijs. Het geld, gelukkig maar €25,00, is weg, en dat zat er natuurlijk dik in. Moet je je portemonnee maar niet kwijt zijn. Er zijn overal dieven. Maar, zo blijkt weer, er zijn ook lieve mensen, zoals de man die de portemonnee naar de tandarts heeft gebracht.
De assistente heeft geen naam, maar wel een mobiel nummer, dus we zullen een uitvoerige bedank-sms sturen en hem bij gelegenheid op een poncha trakteren als hij in de buurt is.

ID en rijbewijs weer terug!

les geleerd

We gaan zeer opgelucht naar huis. Rest alleen nog het waarschijnlijk ingewikkelde proces van het deblokkeren van de passen. Maar dat heeft tijd. We gaan nu zeker de passen wat verspreiden (hoewel Noud dat eigenlijk nooit wilde) en we gaan voortaan op pad met een scan van ID en rijbewijs. Als de politie ooit de originelen wil zien, dan kunnen we die thuis ophalen. We hebben onze les geleerd: de gebeurtenis van de afgelopen dagen willen we onder geen beding herhalen…

We bellen onderweg alvast met Berendien, die met ons superblij is dat alles is opgelost. Thuisgekomen bel ik uitvoerig met onze vriendin Joana, die waarschijnlijk het minste geld van al onze vrienden hier heeft, maar wel even aanbood om geld te lenen totdat alles weer op orde is, de schat. Ik zei toch: lieve mensen zijn er ook. Dan worden de dieven ineens erg onbelangrijk.

Share

Door Peter Groen

Peter is geboren in Amsterdam in 1949. Hij heeft een achtergrond in PR en copywriting. Nu, als part time inwoner van het eiland Madeira sinds meer dan tien jaar, schrijft hij over het eiland, de cultuur, de overweldigende natuur, het eten en drinken van Madeira, en over alles wat te maken heeft met reizen naar en op dit prachtige eiland.

18 reacties

  1. Ha die Peter en Noud,
    Alles is al gezegd, maar wat ontzettend fijn dat het zo is afgelopen. De lessen des levens zijn soms knetterhard, maar zo komen ze wel aan. En gelukkig maar weinig financiele schade…
    Goed idee om kopietjes van belangrijke paperassen bij je te hebben. Dat ga ik ook doen denk ik. Ik ben het spieken nog niet verleerd…;-)
    Liefs Elsbeth

    1. Zeg dat wel, Elsbeth. Het vervangen van rijbewijs en vooral van de ID kaart was een drama geworden. Het consulaat hier op Madeira mag dat niet doen (bezuinigingen bij het rijk) dus dat betekent dan een Laissez-Passer laten uitschrijven door het consulaat, daarmee naar Nederland reizen en daar alles nieuw laten maken. Pffff. Overigens: de kopieën van rijbewijs en ID bewaren we niet op papier en een portefeuille, maar in de smartphone. Als je zorgt dat die alleen met een wachtwoord of een vingerafdruk geactiveerd kan worden kan er niemand bij die daar niet bij zou moeten kunnen…

  2. He gelukkig is alles weer terug. Eind goed al goed. Maar wat een prachtig geschreven verhaal lijkt Baantjer wel. Als ik het lees zie ik mij jullie helemaal voor me. Verder laat ik mij daar niet over uit . Nu weer wachten op een nieuw verhaal. Nou mannen 1,2…. ponchas was wel verdiend. PROOST op de goede afloop.

    1. Die poncha’s hebben we al op, Anneke. Tja, het verhaal moet voor jullie als lezers natuurlijk ook een beetje lekker weglezen. Vandaar de kwink hier en daar. Daar hoefde ik het verhaal niet voor aan te dikken. Het was zoals ik af schreef…..

  3. PEET, hoe dikwijls heb ik – of WIJ….dus ook Sandy – het al niet gezegd tegen je:
    JE KUNT ER GEEN ENE NONDEJU MEE BEGINNEN ………………….
    groetjes uit Tilburg en……….het gaat jullie goed !!
    Eduard.

  4. Het lijkt wel een DE JA VU, jullie verhaal. Ik heb mijn portemonnee ook weer terug met alle passen( wel nieuwe gekregen inmiddels) etc. Noud , ik voel met je mee:):), je krijgt straks ook al een tuigje om en wat gaat er nog komen?) . Weer een ervaring rijker en misschien wat wijzer!
    In ieder geval weer mooi geschreven Blog-verhaal. liefs van ons

    1. Hahaha. Nou we horen je verhaal wel als jullie hier zijn. Dat tuigje is wel nodig, plus een ketting om die portemonnee mee aan zijn nek te binden. Hij is hem altijd al drie keer in de week kwijt, maar dit ging me echt te ver…

  5. Noud en Peter. Dit is echt een eind goed/al goed verhaal. De verwikkelingen zijn weer mooi en beeldend beschreven Peter. Hoewel het voor jullie heel vervelend was heb ik door de manier van schrijven een lach niet kunnen onderdrukken. Uiteraard fijn dat alles goed is gekomen. En zo zie je maar, je bent nooit te oud om te leren!,, Liefs van Ria en Hans.

  6. oh wat tof en wat een verhaal met meneer agent!! En nu kopietjes maken en niet alles op 1 plek bewaren…beaamde de juffrouw vd bank. dikke kus voor jullie

  7. Nou, daar kom je nog goed weg mee Noud! Fijn dat de eerlijke vinder alles op zn pootjes terecht heeft laten komen, pfff…..
    Was een spannend verhaal. Op naar het volgende avontuur

  8. Wat een toestand, ik kan me de terechte stress voorstellen, fijn dat de passen en alles weer terecht zijn. Geld kom je wel overheen! Inderdaad een les voor ons allemaal. Het is niet de vraag of je bestolen wordt, meer wanneer! Dieven zijn altijd slimmer en vooral alerter dan wij!
    Neem maar een lekker afzakkertje op het terras.
    Hier moeten we ’s morgens alweer krabben

  9. Proost heeren, op de goede afloop. Wat zijn we kwetsbaar geworden door de technologie. Je hele leven zit op een stapeltje cards en in je mobieltje. Fijn dat het goed is afgelopen. Knufs voor jullie!

    1. Nondeju ja, zeg dat wel. Maar dit gaat zo echt niet meer gebeuren. Ik roep al jaren dat er teveel dingen op één plek zijn, ik geloof dat het nu is ingedaald. :/

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

 

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.