Weer terug. Thuis Op Madeira.

De laatste dagen in Nederland zijn altijd behoorlijk druk. Bagage moet worden klaargemaakt en goed gewogen, en andere zaken die we op Madeira nodig hebben maar daar niet kunnen kopen moeten worden verstuurd. Niet te vroeg, want dan komen de pakketten aan voordat wij zelf terug op Madeira zijn. Dus op vrijdag 25 oktober brengen we de zware dozen naar de Bruna in Zevenbergen. We zijn daar de hele week al, nog even uithijgen van de drukte van het winterklaarmaken van Heerenleed. Binnenkort meer daarover op heerenleed.com. Bij Berendien hebben we heerlijk de gelegenheid om wat bij te komen en toch die dingen te doen die nodig zijn. De Tjaffer gaat in de APK en komt daar gelukkig moeiteloos doorheen. We brengen wat bezoekjes en tenslotte mogen we een borrel houden voor vrienden en familie uit de buurt. Dat komt allemaal nog op het blog van heerenleed.com, en wie daar op is geabonneerd krijgt automatisch een seintje.

Op 29 oktober is het zover. We hebben een nachtje bij Zeger in Amsterdam geslapen. We hebben – heel luxe – een vlucht om tien over half twee ’s middags en komen dan tien voor zes ’s avonds aan in Funchal. Daar worden we – nog luxer – door onze vriend Julien afgehaald. Het is weer een spannend thuiskomen, want de auto is – na anderhalf jaar troubles – nu klaar, volgens de monteur. Hij stuurde voor ons vertrek nog een berichtje dat hij de auto bij ons op de parkeerplaats heeft gezet en de sleutel in de brievenbus heeft gedaan. We zijn heel benieuwd hie we hem aantreffen als we straks terug op Madeira zijn.

We rijden eerst naar huis, laden de koffers uit en proberen de auto, die er inderdaad staat. Tot onze opluchting start de auto meteen, hij maakt een geluid als vanouds, geen rook uit de uitlaat, alle ellende bijna vergeten. De rekening moet nog komen, daar houden we een beetje ons hart voor vast. Maar we zijn weer mobiel, en we gaan na wat boodschappen te hebben gedaan om alvast het ontbijt voor morgen in huis te hebben, gezellig met Julien en zijn (nieuwe) Philippe eten bij Joe’s Bar. Supergezellig, en zo lief van Julien dat hij ons afhaalde. Als we later weer thuis zijn moeten we weer even diep ademhalen. Wij zijn op Madeira geland vandaag, maar het echte landen duurt nog wel een paar dagen. Het contrast is ook enorm. Het mooie maar vandaag koude uitzicht bij Zeger thuis, en door de uitzonderlijk aangename temperatuur nog een glas op het terras ’s avonds laat.

De komende dagen staan in het teken van uitpakken en het terugbrengen van het huis van ‘verhuurstand’ naar ‘woonstand’. Onze laatste huurder Sander heeft het huis in vlekkeloze staat achtergelaten, en dat is heel fijn want Maria moest wegens een kleine operatie een week of wat rust houden. We ruimen onze koffers uit, vullen onze kleerkasten, halen de keukenspullen uit hun bergplaats en vullen de eerste voorraden aan. De eerste dag eindigt met een poncha of twee. De auto rijden we deze dagen heerlijk met open kap. Dat gebeurt niet zo vaak als we net terug zijn op Madeira: meestal regent het dan de eerste weken. Maar nu dus niet en de kap kan fijn open. De elektrische bediening is nog niet in bedrijf, want er moeten hydraulische leidingen worden gemaakt, maar monteur Carlos heeft de kap wel uitgelijnd, waardoor de handbediening heel gemakkelijk gaat.

Daarbij blijft de temperatuur onveranderlijk hoog, zodat we de eerste week nadat we terugkwamen ’s avonds geen houtvuur nodig hadden om de woonkamer behaaglijk te krijgen. Dat is eerlijk gezegd nooit eerder gebeurd. Wat we ook niet eerder zagen na onze terugkeer op het eiland, is dat de grasbermen langs de wegen verdord zijn. Het eiland schreeuwt om water, maar voor ons mag dat nog heel even zo blijven. We gaan naar Funchal, want Noud heeft kaarten besteld voor een concert voor twee piano’s. Die moeten uiterlijk twee dagen van te voren worden afgehaald. We combineren de rit met wat specifieke boodschappen waar we toch voor naar de stad moeten. Noud wil de auto een keer helemaal vol tanken. Als de tank driekwart vol is, stroomt er benzine onder de auto uit. Dat is flink schrikken, we tanken niet verder en duwen de auto even naar een parkeerplek bij het benzinestation. Gelukkig houdt het lekken nu op. Wel stinkt de auto binnen flink naar benzine. We komen tot de conclusie dat de tankontluchting, die onder de achterbank zit, weer een probleem heeft. Daarvoor is de auto twaalf jaar geleden naar de garage in Nederland geweest. Het was toen lastig om de tank vol te krijgen. Na die ‘reparatie’ heeft de auto vaak naar benzine gestonken, dus het is nooit écht goed opgelost. We bellen met Carlos, de monteur, die ook het bedrag voor de revisie nu weet. Het is even slikken, want het valt flink duurder uit dan gehoopt, maar altijd nog vele malen goedkoper dan het in Nederland zou zijn geweest. We hebben twee jaar of 50.000 kilometer garantie. We delen onze gedachten met Carlos, en ook hij denkt dat het de ontluchting is. Voorlopig niet vol tanken en goed in de gaten houden. We gaan binnenkort kijken wanneer hij tijd heeft, maar misschien laten we het deze winter zo en kan hij het volgende zomer op zijn gemak uitzoeken. De auto rijdt als een zonnetje, dus als het niet erger is dan dit kunnen we er wel even mee leven.

Langzamerhand begint het weer wat te wennen om terug op Madeira te zijn, en we komen wat tot rust. We bezoeken op 3 november onze Engelse vrienden Martin en Margaret in Caniço de Baixo. Margaret is onlangs gemeen gevallen en heeft een heupoperatie gehad. Jammer genoeg komt ze niet graag uit haar comfortzone, dus we houden ons hart vast voor haar revalidatie. Aansluitend dus naar het theater. We waren er nog nooit echt in geweest. Het Teatro Municipal Baltazar Dias, genoemd naar een beroemde blinde toneelschrijver van Madeira uit de zestiende eeuw, is een echte ouderwetse charmante poederdoos. Zo zijn er niet meer zoveel. Ondanks dat is het wel recent gerenoveerd, de stoelen zitten geweldig en toch heeft het interieur daar niet voor moeten inleveren. En als kers op de taart een prachtig concert. Dit soort concerten is heel prettig, ze beginnen om zes uur en zijn voor achten klaar. Dus voor ons niet ’s avonds laat nog een uurtje rijden. We wisten niet dat Madeira zulke leuke conceten had, terug gaan we vast en zeker.

Dan is het 4 november. Even slikken, want volgens de boeken begint vandaar voor mij de ouderdom. Gelukkig hadden we besloten dat we nu even niets doen – dat zou met de dikke autorekening ook heel slecht uitkomen – dus ik kan op mijn gemak wennen aan het nieuwe getal. Gelukkig hebben we mooi weer, dus ik hang eens wat in mijn verjaardagscadeau: een heuse zogeheten lamzak. Een soort zitzak/ligzak die door de wind gewoon wordt gevuld en dan een paar uur voldoende druk houdt. Aan het eind van de dag voor het eerst weer naar Paúl do Mar voor een sundowner. De bewolking komt langzaam opzetten, de komende dagen zou het weer wat minder worden. We krijgen dus nu kennelijk heet weere dat we horen te krijgen als we net terug op Madeira zijn Dat is prima, de tuin moet nu wel een keer goed water krijgen. En het zorgt voor een prachtige lucht boven de oceaan!

We hebben intussen als tijdelijke buren een gezellig clubje jonge mensen. Ze komen uit alle windstreken en hebben elkaar ontmoet in Lissabon. Ze zorgen voor wat opwinding als één van de jongens hun huurauto met het rechter voorwiel in de luchtsleuf rijdt tussen het wegje en het huis van onze Portugese buren. Er wordt heel wat achter het oor gekrabt en gepraat, maar de auto staat na een uur nog altijd muurvast. Letterlijk. Omdat wij daardoor zelf ook niet weg kunnen ga ik me er toch maar eens mee bemoeien. Ik krijg het idee om linksachter zoveel mogelijk mensen op de auto te laten klauteren als tegengewicht, en dan te proberen de auto vooruit weer de weg op te laten rollen. Dat lukt in één keer. Vanaf dat moment gaat de auto niet meer in de carport maar blijft bovenaan het steegje staan. Verstandig. Ze zijn aan wat rust toe, en willen graag een wandeling zonder auto. We leggen uit hoe dat hier kan, en dat is een beetje bijzonder, want de meeste wandelingen zijn heen-en-terug op Madeira, en niet een ‘rondje’. Ze vinden het best ingewikkeld en vragen of we niet meewillen. Noud blijft liever thuis, maar ik vind het wel een goed idee. Zo doe ik mijn eerste korte wandeling (2,5 uur) van deze winter. De uitnodiging voor de eerste wandeling met onze vriendenkring hier op het eiland volgt al snel. Op 9 november gaan we met een beperkt gezelschap van 10 personen een prachtige wandeling maken in de noordoosthoek van het eiland. Het wordt een super wandeling, heel gezellig, die eindigt met wat opwinding. Noud vindt dat we wat te langzaam lopen en hij loopt vast vooruit. dat zou niet zo erg zijn, als hij nog precies wist waar de levada te verlaten en naar de parkeerplaats van de auto’s te lopen. Die afslag mist hij en we zijn hem ruim een half uur kwijt. De club in rep en roer, twee zoekploegen op pad, want hoewel dit een makkelijke wandeling was is een misstap met gevolgen toch nooit helemaal uitgesloten op dit eiland. Hij presteert het vervolgens ook nog om de éénmanszoekploeg die uiteindelijk zijn kant uit ging te missen en komt vrolijk aangewandeld en is zich van geen kwaad bewust. Goede leer: niet meer zonder telefoon (die lag thuis) op pad en ook niet alleen weglopen van het gezelschap.

Niettemin was het een superleuke dag met een superleuke wandeling in heerlijk gezelschap! Binnenkort komt er weer een video van op het Youtube-kanaal, daar komt wel een seintje over, maar voorlopig moeten jullie het even met deze foto’s doen. We zijn peer slot nog maar net terug op Madeira en hebben nog een hoop andere dingen te doen.

We rijden weer terug naar ons ontmoetingspunt van vanmorgen in Caniço voor een poncha met de vrienden. Dan is het tijd om naar huis te gaan. We doen nog even een boodschap in Funchal en rijden door naar huis. Dan komt Noud erachter dat zijn portemonnee zoek is. Nog gehad in de winkel, en eenmaal thuis niet in de auto, niet bij de boodschappen, nergens. Ik bel nog met de winkel die nog net open is, een vriendelijke dame gaat vragen en zoeken op de plekken waar we geweest zijn, maar helaas. Dit is heel erg vervelend, alle bankpassen en Noud zijn ID-kaart en rijbewijs. We zijn er behoorlijk van van slag, maar dat helpt niet, dus de passen worden zoveel mogelijk geblokkeerd, en we gaan na wat er allemaal moet gebeuren om het leven niet al te veel op zijn kop te zetten. Gelukkig heb ik mijn Portugese pas nog, dus als het lukt om vanuit Nederland geld op die rekening over te boeken, kunnen we in elk geval verder.

Vandaag, zondag toch maar gebeld met de politie. Een bijzonder vriendelijke man zei ons dat we net zo goed pas morgen konden komen voor aangifte. Ik moet eerst nog een keer terugbellen met de winkel want ze zouden nog naar de bewakingscamera kijken en wie weet. We maken ons niet al te veel illusies, hoewel de mensen op Madeira over het algemeen heel eerlijk zijn en ook behulpzaam. Morgen zien we wel verder, intussen is ook Noud zijn verdwenen Portugese pas geblokkeerd, dus hij heeft geld naar onze rekening hier overgemaakt, dat er morgen wel zal zijn. Dit verhaal wordt, uiteraard vervolgd. Nu eerst maar een glas wijn en de haard aan want het is intussen wat frisser geworden.