rekening

Dit is de tweede, misschien meer gewogen versie van het eerdere artikel over het opmaken van de rekening wat door gerommel van de provider is verdwenen. Toch is de essentie niet anders. Allereerst een excuus aan de trouwe schrijvers die nu zien dat hun reacties ook verdwenen zijn. Ik kan er niets aan doen maar – als het helpt – ik heb er wel heel lelijk over gedaan.

Na een zwervend bestaan van vier dagen tussen Bristol en Londen heb ik na heel veel rijen en nog meer wachten een ticket kunnen bemachtingen voor de bus van London Victoria naar Nederland, met uitstaphalte Breda. Maandagochtend eerst nog getuige geweest en deel uitgemaakt van de derde wereldoorlog, omdat er eerst nog moest worden ingechecked om in de bus te mogen.  Het foto’tje dat ik met mijn telefoon maakte doet het niet echt recht, maar het geeft een indruk. Het ergste was dat de bus met ongeveer 15 lege plaatsen is vertrokken terwijl op de terminal mensen smeekten of ze niet mee mochten. Nee, dat kon niet want de bus was vol. Ik heb er intussen Eurolines al over aangesproken, want hoe lang heb ik zelf extra moeten wachten door een dergelijke onverschilligheid? Ik kreeg een onbenullig antwoord terug, waarop ik het ook niet kon laten om ze met een in vitriool gedoopte pen van repliek te dienen. De stilte die volgde was oorverdovend.

Na aankomst van de bus, die mij maandag uiteindelijk afleverde in Breda, stond Martin me daar op te wachten, want mijn smartje stond bij Alice en Martin in Bergen op Zoom. Daar aangekomen hebben we rap de asperges, waar ik alweer vanaf woensdagmiddag mee rondzeulde en die bedoeld waren om samen met Noud en Jan en Saskia te eten, geschild en Alice had ze vlot op tafel. Naderhand schreef Martin hierover een mailtje naar Noud. Lees maar even mee en kijk naar de afbeeldingen.

(Martin)Hallo Noud,

Peter is weer vertrokken en heeft in ieder geval; geweldig gedouchet, gedronken, gegeten en geslapen.  En de vuile was weer schoon mee naar huis genomen. Alle nadeel heb zijn voordeel: de asperges smaakten ons in ieder geval prima. En zoals je ziet heb ik Peet nog aan kunnen kleden met een en ander dat hij nu mee naar huis heeft genomen. Alice kijkt wel bedenkelijk op de foto, Waarom is niet duidelijk. Daar was geen enkele reden voor. (…..)(/Martin)

Na dus vijf dagen onderweg ben ik maandagavond onverrichterzake weer in Nederland teruggekeerd. Tijd genoeg gehad om alles eens te overdenken. En tijd genoeg ook, om de rekening op te maken. Niet de rekening van al het geld (onaangenaam veel) dat we nu kwijt zijn door het vastzitten in Engeland, waar ze natuurlijk uit alles een slaatje proberen te slaan. We hebben het over een heel andere rekening. Vandaar dat een groot en welgemeend woord van dank op zijn plaats is aan iedereen die op welke manier dan ook heeft meegeleefd en dat heeft laten weten, aan Noud of aan mij. Als je ver van huis bent, en ook nog eens alleen, dan is dat heel belangrijk. Je voelt je erg ontheemd en onzeker omdat je nergens een uitsluitsel kunt krijgen wanneer je weg kunt, en waar dan heen. Niet leuk, niet makkelijk. Dus nogmaals, heel veel dank voor die mailtjes, sms’jes, telefoontjes, of bijdragen op het blog. Het kan zijn dat je steunbetuiging op het blog verdwenen is, maar ik weet precies wie je bent en wat je geschreven hebt. En voor Noud was het niet veel anders. Hij stond er op Madeira weer, ongevraagd, ongewild, alleen voor. Zeker, er zijn wel mensen die zich om hem bekommerden, maar het zijn er minder, veel minder, dan ik gehoopt had. Dat stemt verdrietig. Tijd voor de rekening.